El evangelio según Jesucristo

La caligrafía de la portada es de la escritora y periodista Clara Ferreira Alves

"La historia de los hombres es la historia de sus desacuerdos con Dios, ni él nos entiende, ni nosotros le entendemos".

José Saramago

«Para mim, o núcleo duro do romance [El evangelio según Jesucristo] é quando Jesus, aos catorze anos, vai ao templo de Jerusalém para falar da culpa e da responsabilidade. Nâo encontra nenhum doutor, mas sim um escriba. Jesus, no livro, herda a culpa de seu pai, que não soube salvar as crianças [no episódio da matança dos inocentes]. Quando pergunta ao escriba como é que é isso da culpa, o escriba diz-lhe: “A culpa é um lobo que devora o pai como devora o filho.” Quer dizer, a crença implica que os filhos herdaram a culpa dos seus pais. A partir de um dado momento, já não se sabia qual a culpa concreta. O sentimento de culpa, que não sabemos porquê nem como nasceu, como se incrustou em nós, é muitíssimo pior do que a culpa concreta. Então, Jesus pergunta-lhe: “Tu também foste devorado?” E o escriba responde: “Não só devorado, mas também vomitado.” A relação com Deus dá-se em termos de culpa, como no fundo acontece em todo o cristianismo e judaísmo.»
José Saramago

«É a obra mais polémica de José Saramago e aquela que, indirectamente, o levou a sair de Portugal e a refugiar-se na ilha espanhola de Lanzarote. Ficou para a história o desentendimento com o então subsecretário de estado da Cultura Sousa Lara, que considerou o livro ofensivo para a tradição católica portuguesa e o retirou da lista do Prémio Europeu de Literatura. Com um José destroçado por ter fugido e deixado as crianças de Belém nas mãos dos assassinos de Herodes; com uma Maria dobrada e descrita, logo no início do livro, em pleno acto de conhecer homem; com um Jesus temeroso, um Judas generoso, uma Madalena voluptuosa, um Deus vingativo e um Diabo simpático, não era de esperar outra reacção das almas mais sensíveis e mais devotas do catolicismo português. E verdadeiramente viperinas são as várias páginas onde o escritor português se entretém a descrever minuciosamente os nomes e a forma como morreram os mártires dos primeiros séculos do cristianismo. Assim se escreveram os heréticos Evangelhos segundo Saramago, para irritação de muitos e prazer de alguns. Como convém.» (Diário de Notícias, 9 de Outubro de 1998)«Já que muitos empreenderam compor uma narração dos factos que entre nós se consumaram, como no-los transmitiram os que desde o princípio foram testemunhas oculares e se tornaram servidores da palavra, resolvi eu também, depois de tudo ter investigado cuidadosamente desde a origem, expor-tos por escrito e pela sua ordem, ilustre Teófilo, afim de que reconheças a solidez da doutrina em que foste instruído.» (Lucas, 1, 1-4)

«É a obra mais polémica de José Saramago e aquela que, indirectamente, o levou a sair de Portugal e a refugiar-se na ilha espanhola de Lanzarote. Ficou para a história o desentendimento com o então subsecretário de estado da Cultura Sousa Lara, que considerou o livro ofensivo para a tradição católica portuguesa e o retirou da lista do Prémio Europeu de Literatura. Com um José destroçado por ter fugido e deixado as crianças de Belém nas mãos dos assassinos de Herodes; com uma Maria dobrada e descrita, logo no início do livro, em pleno acto de conhecer homem; com um Jesus temeroso, um Judas generoso, uma Madalena voluptuosa, um Deus vingativo e um Diabo simpático, não era de esperar outra reacção das almas mais sensíveis e mais devotas do catolicismo português. E verdadeiramente viperinas são as várias páginas onde o escritor português se entretém a descrever minuciosamente os nomes e a forma como morreram os mártires dos primeiros séculos do cristianismo. Assim se escreveram os heréticos Evangelhos segundo Saramago, para irritação de muitos e prazer de alguns. Como convém.» (Diário de Notícias, 9 de Outubro de 1998)«Já que muitos empreenderam compor uma narração dos factos que entre nós se consumaram, como no-los transmitiram os que desde o princípio foram testemunhas oculares e se tornaram servidores da palavra, resolvi eu também, depois de tudo ter investigado cuidadosamente desde a origem, expor-tos por escrito e pela sua ordem, ilustre Teófilo, afim de que reconheças a solidez da doutrina em que foste instruído.» (Lucas, 1, 1-4)

«É a obra mais polémica de José Saramago e aquela que, indirectamente, o levou a sair de Portugal e a refugiar-se na ilha espanhola de Lanzarote. Ficou para a história o desentendimento com o então subsecretário de estado da Cultura Sousa Lara, que considerou o livro ofensivo para a tradição católica portuguesa e o retirou da lista do Prémio Europeu de Literatura. Com um José destroçado por ter fugido e deixado as crianças de Belém nas mãos dos assassinos de Herodes; com uma Maria dobrada e descrita, logo no início do livro, em pleno acto de conhecer homem; com um Jesus temeroso, um Judas generoso, uma Madalena voluptuosa, um Deus vingativo e um Diabo simpático, não era de esperar outra reacção das almas mais sensíveis e mais devotas do catolicismo português. E verdadeiramente viperinas são as várias páginas onde o escritor português se entretém a descrever minuciosamente os nomes e a forma como morreram os mártires dos primeiros séculos do cristianismo. Assim se escreveram os heréticos Evangelhos segundo Saramago, para irritação de muitos e prazer de alguns. Como convém.» (Diário de Notícias, 9 de Outubro de 1998)«Já que muitos empreenderam compor uma narração dos factos que entre nós se consumaram, como no-los transmitiram os que desde o princípio foram testemunhas oculares e se tornaram servidores da palavra, resolvi eu também, depois de tudo ter investigado cuidadosamente desde a origem, expor-tos por escrito e pela sua ordem, ilustre Teófilo, afim de que reconheças a solidez da doutrina em que foste instruído.» (Lucas, 1, 1-4)

Círculo de lectores

1991

Círculo de lectores

1991

RBA

1995

Sikur José Saramago të kishte jetuar disa shekuj më parë, pa asnjë dyshim që ky ungjill i pestë do t’i kishte marrë mbi vete rrufetë e Kishës dhe do t’i kishte kushtuar turrën e druve. Por, të kundërshtosh sot një histori, që prej dy mijëvjeçarëve është pjesë e së shenjtës, është kujtesë simbolike dhe model i qytetërimit tonë; ajo nuk përbën më kerezi apo balsfemi. Megjithatë, ende vende dhe fe të tjera nuk ngurrojnë të japin vendime të pamëshirshme vdekjeje kundër poetëve dhe poezisë. Por a është me të vërtetë caku i lirisë aq i madh sa duam ta besojmë? Kjo është pyetja që shtron këtu Saramagoja, duke e bërë Jezusin, këtë bir të Zotit që nuk donte të ishte i tillë, viktimë flijuese dhe instrument nga më absolutët të pushteteve, siç është edhe ideja e Zotit, kundër të cilit çdo rebelim është i pamundur. Ashtu si revolucionet, fetë hanë fëmijët e tyre, sado të pafajshëm të jenë. Në këtë ungjill, që tregon fëmijërinë dhe jetën vetjake të Jezusit në një dramë romaneske madhështore, duke përzierë historinë, mitin dhe trillimin, Saramagoja fton lexuesin të marrë pjesë në debatin volterian, ku jepen Zoti, Djalli dhe Jezusi, duke mos qenë asnjëri ai që beson se është. Poezia e autorit dhe ironia e tregimtarit bashkohen në një stil madhështor, një nga më të përsosurit dhe më mjeshtërorët e letërsisë së sotme europiane dhe asaj botërore.

In José Saramagos Version der Geschichte Jesu trifft man auf eine Christusfigur, die durch und durch menschliche Züge aufweist: Lebenshungrig und sinnenfroh, aber auch ängstlich und zweifelnd geht sie durch die Welt. Der bedeutende portugiesische Schriftsteller rüttelt in seiner gewagten Interpretation der “Heilandsgeschichte” an den Fundamenten unserer Kultur und stellt mit beeindruckender Radikalität Geschichte, Religion und Legende in Frage.

In José Saramagos Version der Geschichte Jesu trifft man auf eine Christusfigur, die durch und durch menschliche Züge aufweist: Lebenshungrig und sinnenfroh, aber auch ängstlich und zweifelnd geht sie durch die Welt. Der bedeutende portugiesische Schriftsteller rüttelt in seiner gewagten Interpretation der “Heilandsgeschichte” an den Fundamenten unserer Kultur und stellt mit beeindruckender Radikalität Geschichte, Religion und Legende in Frage.

Eine Reportage, die den Himmel auf die Erde holt. Jesus erscheint als Suchender und sündiger Mensch. Er trägt die Schuld seines Vaters Josef mit sich, der, um seinen Sohn zu retten, die Einwohner Bethlehems nicht vor der bevorstehenden Ermordung ihrer Kinder gewarnt hat. Der Menschensohn ist nur eine Figur in Gottes großem Spiel. Saramago stellte in seinem 1991 erschienenen Roman das Evangelium in einen religions-kritischen Zusammenhang, der aktueller denn je ist.

Jesus als “Mensch unter Menschen” – lebenshungrig und voller Neugierde, sinnenfroh und genießerisch, manchmal aber auch ängstlich und unsicher. José Saramago gibt in seiner bisweilen skandalösen, stets aber glaubwürdigen “Heilandsgeschichte” den bekannten Ereignissen immer wieder überraschende, phantasievolle neue Wendungen. Er rüttelt an den Fundamenten unserer Kultur und stellt mit beeindruckender Radikalität Geschichte, Religion und Legende in Frage.

Jesus als “Mensch unter Menschen” – lebenshungrig und voller Neugierde, sinnenfroh und genießerisch, manchmal aber auch ängstlich und unsicher. José Saramago gibt in seiner bisweilen skandalösen, stets aber glaubwürdigen “Heilandsgeschichte” den bekannten Ereignissen immer wieder überraschende, phantasievolle neue Wendungen. Er rüttelt an den Fundamenten unserer Kultur und stellt mit beeindruckender Radikalität Geschichte, Religion und Legende in Frage.

El Evangelio según Jesucristo basta para dar a Saramago un lugar en la biblioteca universal y en la memoria de los hombres. THE NATION

El Evangelio según Jesucristo responde al deseo de un hombre y de un escritor de excavar hasta las raíces de la propia civilización, en el misterio de su tradición, para extraer las preguntas esenciales.

¿Quién es este nuestro Dios, primero hebraico y ahora cristiano, que quiere la sangre, la muerte, para que sea restablecido el equilibrio de un mundo que sólo de sus leyes se nutre?

El Evangelio de José Saramago es todo así, trágicamente problemático, y sería absurdo condenarlo con leyes que no sean sus propias leyes, literarias, poéticas y filosóficas. Aquí no se niega lo divino, la religiosidad latente en el corazón de cada hombre: lo que se hace es interrogarlo, cuestionarlo, acusarlo. Apasionadamente, religiosamente. Como Milton, situado en el lado del perdedor, que es siempre, no lo olvidemos, un ángel caído. LUCIANA STEGAGNO PICCHIO

Book Club

2005

Svjetlost

2000 (Trad.: Nijaz Čardaklija)

A caligrafia da capa é de autoria do fotógrafo Sebastião Salgado.

Romance magistral e polêmico do Prêmio Nobel de Literatura de 1998.

“O filho de José e de Maria nasceu como todos os filhos dos homens, sujo de sangue de sua mãe, viscoso das suas mucosidades e sofrendo em silêncio. Chorou porque o fizeram chorar, e chorará por esse mesmo e único motivo.”

Todos conhecem a história do filho de José e Maria, mas nesta narrativa ela ganha tanta beleza e tanta pungência que é como se estivesse sendo contada pela primeira vez. Nas palavras de José Paulo Paes: “Interessado menos na onipotência do divino que na frágil mas tenaz resistência do humano, a arte magistral de Saramago excele no dar corpo às preliminares e à culminância do drama da Paixão”.

Edição especial com prefácio de Andrea Del Fuego e com algumas sugestões de leitura relacionadas com o romance.

“O filho de José e de Maria nasceu como todos os filhos dos homens, sujo de sangue de sua mãe, viscoso das suas mucosidades e sofrendo em silêncio. Chorou porque o fizeram chorar, e chorará por esse mesmo e único motivo.” Todos conhecem a história do filho de José e Maria, mas nesta narrativa ela ganha tanta beleza e tanta pungência que é como se estivesse sendo contada pela primeira vez. Nas palavras de José Paulo Paes: “Interessado menos na onipotência do divino que na frágil mas tenaz resistência do humano, a arte magistral de Saramago excele no dar corpo às preliminares e à culminância do drama da Paixão”.

“O filho de José e de Maria nasceu como todos os filhos dos homens, sujo de sangue de sua mãe, viscoso das suas mucosidades e sofrendo em silêncio. Chorou porque o fizeram chorar, e chorará por esse mesmo e único motivo.” Todos conhecem a história do filho de José e Maria, mas nesta narrativa ela ganha tanta beleza e tanta pungência que é como se estivesse sendo contada pela primeira vez. Nas palavras de José Paulo Paes: “Interessado menos na onipotência do divino que na frágil mas tenaz resistência do humano, a arte magistral de Saramago excele no dar corpo às preliminares e à culminância do drama da Paixão”.

“O filho de José e de Maria nasceu como todos os filhos dos homens, sujo de sangue de sua mãe, viscoso das suas mucosidades e sofrendo em silêncio. Chorou porque o fizeram chorar, e chorará por esse mesmo e único motivo.” Todos conhecem a história do filho de José e Maria, mas nesta narrativa ela ganha tanta beleza e tanta pungência que é como se estivesse sendo contada pela primeira vez. Nas palavras de José Paulo Paes: “Interessado menos na onipotência do divino que na frágil mas tenaz resistência do humano, a arte magistral de Saramago excele no dar corpo às preliminares e à culminância do drama da Paixão”.

Record/Altaya

1995

Círculo do Livro

На Йосиф и Мария се ражда първороден син, Исус. Той, всички знаем, е обречен да дава отпор на дяволски изкушения, да обещава смърт и безсмъртие в притчи, да ходи по водата, да бъде разпнат. Като “стандартите” в джаза, онези евъргрийни с гарантиран успех и у най-несантименталните слушатели, и тази история е стара, общодостъпна и изпитана (достатъчно е да споменем Томас Ман с “Йосиф и неговите братя”, Булгаков с “Майстора и Маргарита”, Гор Видал с “На живо от Голгота”). Сарамагу изпълнява своята вариация кротко, в рамките на очакваните светски отклонения от каноничния ход на нещата. Неговата ексцентричност не разтърсва, а с микроскопични размествания в хронологията на познатите събития и значението на познатите персонажи едва усетно пренарежда мозайката на финала. В този смисъл разказът му е предвидим: Исус се отличава от другите, защото мисли, не защото вярва; не мистична криза, а земна любов очиства Мария Магдалина; Бог е този, който отказва да се раздели с дявола; Исус целува Юда и го праща да го предаде; с финалната си саможертва Христос спасява не душите на хората, а реномето на своя Отец. Евангелие по вкуса на професионалния читател на романи – в това не би имало нищо изключително, ако не беше гласът на разказвача. Именно на него се дължи ценността на книгата, в него е оригиналният принос на Сарамагу – уверен, умерен, топъл глас, разпознаваем и прочувствен, с безгранична милост към слабия и, тук-таме, с изумителни живи картини от думи. Например тази: като момче Исус отива да принесе агне в Храма и не смогва – то е крехко и зависи от него, а жертвата е толкова ненужна. Агнето пораства и става овца – обикновена, но негова, на Исус. “Когато някой иска овца, това е доказателство, че съществува”, имаше такава малка смешна фраза у Екзюпери, когато в пустинята малкият принц иска да му нарисуват овца. Един ден, в пустинята на Сарамагу, Бог се явява на Исус и изисква овцата в жертва. И Исус я принася. Трагедията с негово участие започва оттук.”Отче, отклони от мене тая чаша… Трябва да я изпиеш заради моята власт и твоята слава… Не искам тази слава… Но аз искам тази власт!” Исус беседва за страха с Бог и с дявола в една лодка – четирийсет дни в средата на гъста мъгла – и Бог, Онзи, който говори за бъдещето в минало време, изрежда нещастията, които ще се случат в Христовото име. Един от най-силните моменти на романа са няколкото страници, изписани от горе до долу с имена на мъченици и причините за тяхната смърт: списъци с изтребени воини на вярата, масов гроб на мощите на християнския фетишизъм. “Ти беше избран, не можеш да избираш”, е присъдата на Отеца, “думите, които ще кажеш, са предопределени, те чакат там, където ще идеш”. Сарамагу не се ангажира с оценки и изявления. Но при него Лазар не оживява. Бесовете не измират със свинете. Възкресението го няма отсам края на романа. И този Исус не иска тази слава.Нева Мичева

Imprima Korea Agency

1999 (1º)

Imprima Korea Agency

1999 (2º)

hainaim

2010

“Evanđelje po Isusu Kristu” najkontroverzniji je roman portugalskog nobelovca Joséa Saramaga.Radnja romana smještena je u okvir od Isusova rođenja do smrti, tako da Saramagova briljantna “korekcija”, u ovome slučaju biblijske istine, dolazi do punog izražaja. Unoseći u taj poznati okvir ono imaginarno, moguće događaje i ironiju, autor proširuje i obogaćuje dimenzije naše stvarnosti ponekad ljudski ganutljivo, a ponekad provokativni i smiono.

Editorial Arte y Literatura

2004 (Trad.: Basilio Losada)

»En stor, rig og stofmættet bog, der helt ind i selve sin massive sprogliggørelse er fyldt til randen med de evige eksistentielle spørgsmål om menneskets forhold til det guddommelige. José Saramago fortæller den kendte historie om Jesu undfangelse, fødsel, opvækst og korte dramatisk afsluttede liv med sit blik rettet mod lidelsen«Henrik Wivel, Berlingske Tidende»Var Saramago ikke netop så gevaldigt menneskelig, måtte vi nok kalde ham en guddommelig fortæller«

Søren Vinterberg, Politiken

El evangelio según Jesucristo, que tanto sorprendió al mundo católico, presenta una visión mundana de los hechos relativos a Jesús: las circunstancias de su nacimiento, el descubrimiento del amor junto a María Magdalena, la angustia por saber cuál es el verdadero sentido de su existencia ante los ojos de Dios…

Puesto que ya muchos han intentado escribir la historia de lo sucedido entre nosotros, según que nos ha sido transmitido por los que, desde el principio, fueron testigos oculares y ministros de la palabra, me ha parecido también a mí, después de informarme exactamente de todo desde los orígenes, escribirte ordenadamente, óptimo Teófilo, para que conozcas la firmeza de la doctrina que has recibido.

Lucas, 1, 1-4

«El evangelio según Jesucristo responde al deseo de un hombre y de un escritor de excavar hasta las raíces de la propia civilización, en el misterio de su tradición, para extraer las preguntas esenciales. ¿Quién es este nuestro Dios, primero hebraico y ahora cristiano, que quiere la sangre, la muerte, para que sea restablecido el equilibrio de un mundo que solo de sus leyes se nutre? ¿Cómo puede la nueva ley ser ley de Amor si aún pesa sobre el hombre la hipoteca de la condenación eterna? ¿Cómo puede pensarse criatura divina digna de la inmortalidad, el hombre, si durante toda su existencia debe someterse a una ley de terror que preexiste y es exterior a él? ¿Por qué debemos temer el castigo eterno cuando el castigo, para el justo, debería ser en esta nuestra vida, en el remordimiento y en la conciencia de nuestra indignidad? El evangelio de José Saramago es todo así, trágicamente problemático, y sería absurdo condenarlo con leyes, que no sean sus propias leyes, literarias, poéticas y filosóficas. Aquí no se niega lo divino, la religiosidad latente en el corazón de cada hombre: lo que se hace es interrogarlo, cuestionarlo, acusarlo. Apasionadamente, religiosamente. Como Milton, situado en el lado del perdedor, que es siempre, no lo olvidemos, un ángel caído.»

Luciana Stegagno Picchio

Esta nueva edición de El evangelio según Jesucristo incluye, a modo de epílogo, una entrada del blog de José Saramago dedicada a María Magdalena.

«Mi libro, es una verdad, una historia de encuentro de Jesús con Dios», afirma José Saramago, que coloca todas las dudas posibles en la cabeza de Cristo, un hombre escogido para una misión que no esperaba realizar.

La crítica ha dicho…

«El evangelio según Jesucristo basta para dar a Saramago un lugar en la biblioteca universal y en la memoria de los hombres.»

The Nation

El evangelio según Jesucristo, que tanto sorprendió al mundo católico, presenta una visión mundana de los hechos relativos a Jesús: las circunstancias de su nacimiento, el descubrimiento del amor junto a María Magdalena, la angustia por saber cuál es el verdadero sentido de su existencia ante los ojos de Dios…

Puesto que ya muchos han intentado escribir la historia de lo sucedido entre nosotros, según que nos ha sido transmitido por los que, desde el principio, fueron testigos oculares y ministros de la palabra, me ha parecido también a mí, después de informarme exactamente de todo desde los orígenes, escribirte ordenadamente, óptimo Teófilo, para que conozcas la firmeza de la doctrina que has recibido.

Lucas, 1, 1-4

«El evangelio según Jesucristo responde al deseo de un hombre y de un escritor de excavar hasta las raíces de la propia civilización, en el misterio de su tradición, para extraer las preguntas esenciales. ¿Quién es este nuestro Dios, primero hebraico y ahora cristiano, que quiere la sangre, la muerte, para que sea restablecido el equilibrio de un mundo que solo de sus leyes se nutre? ¿Cómo puede la nueva ley ser ley de Amor si aún pesa sobre el hombre la hipoteca de la condenación eterna? ¿Cómo puede pensarse criatura divina digna de la inmortalidad, el hombre, si durante toda su existencia debe someterse a una ley de terror que preexiste y es exterior a él? ¿Por qué debemos temer el castigo eterno cuando el castigo, para el justo, debería ser en esta nuestra vida, en el remordimiento y en la conciencia de nuestra indignidad? El evangelio de José Saramago es todo así, trágicamente problemático, y sería absurdo condenarlo con leyes, que no sean sus propias leyes, literarias, poéticas y filosóficas. Aquí no se niega lo divino, la religiosidad latente en el corazón de cada hombre: lo que se hace es interrogarlo, cuestionarlo, acusarlo. Apasionadamente, religiosamente. Como Milton, situado en el lado del perdedor, que es siempre, no lo olvidemos, un ángel caído.»

Luciana Stegagno Picchio

Esta nueva edición de El evangelio según Jesucristo incluye, a modo de epílogo, una entrada del blog de José Saramago dedicada a María Magdalena.

«Mi libro, es una verdad, una historia de encuentro de Jesús con Dios», afirma José Saramago, que coloca todas las dudas posibles en la cabeza de Cristo, un hombre escogido para una misión que no esperaba realizar.

La crítica ha dicho…

«El evangelio según Jesucristo basta para dar a Saramago un lugar en la biblioteca universal y en la memoria de los hombres.»

The Nation

El evangelio según Jesucristo, que tanto sorprendió al mundo católico, presenta una visión mundana de los hechos relativos a Jesús: las circunstancias de su nacimiento, el descubrimiento del amor junto a María Magdalena, la angustia por saber cuál es el verdadero sentido de su existencia ante los ojos de Dios…

Puesto que ya muchos han intentado escribir la historia de lo sucedido entre nosotros, según que nos ha sido transmitido por los que, desde el principio, fueron testigos oculares y ministros de la palabra, me ha parecido también a mí, después de informarme exactamente de todo desde los orígenes, escribirte ordenadamente, óptimo Teófilo, para que conozcas la firmeza de la doctrina que has recibido.

Lucas, 1, 1-4

«El evangelio según Jesucristo responde al deseo de un hombre y de un escritor de excavar hasta las raíces de la propia civilización, en el misterio de su tradición, para extraer las preguntas esenciales. ¿Quién es este nuestro Dios, primero hebraico y ahora cristiano, que quiere la sangre, la muerte, para que sea restablecido el equilibrio de un mundo que solo de sus leyes se nutre? ¿Cómo puede la nueva ley ser ley de Amor si aún pesa sobre el hombre la hipoteca de la condenación eterna? ¿Cómo puede pensarse criatura divina digna de la inmortalidad, el hombre, si durante toda su existencia debe someterse a una ley de terror que preexiste y es exterior a él? ¿Por qué debemos temer el castigo eterno cuando el castigo, para el justo, debería ser en esta nuestra vida, en el remordimiento y en la conciencia de nuestra indignidad? El evangelio de José Saramago es todo así, trágicamente problemático, y sería absurdo condenarlo con leyes, que no sean sus propias leyes, literarias, poéticas y filosóficas. Aquí no se niega lo divino, la religiosidad latente en el corazón de cada hombre: lo que se hace es interrogarlo, cuestionarlo, acusarlo. Apasionadamente, religiosamente. Como Milton, situado en el lado del perdedor, que es siempre, no lo olvidemos, un ángel caído.»

Luciana Stegagno Picchio

Esta nueva edición de El evangelio según Jesucristo incluye, a modo de epílogo, una entrada del blog de José Saramago dedicada a María Magdalena.

«Mi libro, es una verdad, una historia de encuentro de Jesús con Dios», afirma José Saramago, que coloca todas las dudas posibles en la cabeza de Cristo, un hombre escogido para una misión que no esperaba realizar.

La crítica ha dicho…

«El evangelio según Jesucristo basta para dar a Saramago un lugar en la biblioteca universal y en la memoria de los hombres.»

The Nation

El evangelio según Jesucristo, que tanto sorprendió al mundo católico, presenta una visión mundana de los hechos relativos a Jesús: las circunstancias de su nacimiento, el descubrimiento del amor junto a María Magdalena, la angustia por saber cuál es el verdadero sentido de su existencia ante los ojos de Dios…

Puesto que ya muchos han intentado escribir la historia de lo sucedido entre nosotros, según que nos ha sido transmitido por los que, desde el principio, fueron testigos oculares y ministros de la palabra, me ha parecido también a mí, después de informarme exactamente de todo desde los orígenes, escribirte ordenadamente, óptimo Teófilo, para que conozcas la firmeza de la doctrina que has recibido.

Lucas, 1, 1-4

«El evangelio según Jesucristo responde al deseo de un hombre y de un escritor de excavar hasta las raíces de la propia civilización, en el misterio de su tradición, para extraer las preguntas esenciales. ¿Quién es este nuestro Dios, primero hebraico y ahora cristiano, que quiere la sangre, la muerte, para que sea restablecido el equilibrio de un mundo que solo de sus leyes se nutre? ¿Cómo puede la nueva ley ser ley de Amor si aún pesa sobre el hombre la hipoteca de la condenación eterna? ¿Cómo puede pensarse criatura divina digna de la inmortalidad, el hombre, si durante toda su existencia debe someterse a una ley de terror que preexiste y es exterior a él? ¿Por qué debemos temer el castigo eterno cuando el castigo, para el justo, debería ser en esta nuestra vida, en el remordimiento y en la conciencia de nuestra indignidad? El evangelio de José Saramago es todo así, trágicamente problemático, y sería absurdo condenarlo con leyes, que no sean sus propias leyes, literarias, poéticas y filosóficas. Aquí no se niega lo divino, la religiosidad latente en el corazón de cada hombre: lo que se hace es interrogarlo, cuestionarlo, acusarlo. Apasionadamente, religiosamente. Como Milton, situado en el lado del perdedor, que es siempre, no lo olvidemos, un ángel caído.»

Luciana Stegagno Picchio

Esta nueva edición de El evangelio según Jesucristo incluye, a modo de epílogo, una entrada del blog de José Saramago dedicada a María Magdalena.

«Mi libro, es una verdad, una historia de encuentro de Jesús con Dios», afirma José Saramago, que coloca todas las dudas posibles en la cabeza de Cristo, un hombre escogido para una misión que no esperaba realizar.

La crítica ha dicho…

«El evangelio según Jesucristo basta para dar a Saramago un lugar en la biblioteca universal y en la memoria de los hombres.»

The Nation

El evangelio según Jesucristo, que tanto sorprendió al mundo católico, presenta una visión mundana de los hechos relativos a Jesús: las circunstancias de su nacimiento, el descubrimiento del amor junto a María Magdalena, la angustia por saber cuál es el verdadero sentido de su existencia ante los ojos de Dios…

Puesto que ya muchos han intentado escribir la historia de lo sucedido entre nosotros, según que nos ha sido transmitido por los que, desde el principio, fueron testigos oculares y ministros de la palabra, me ha parecido también a mí, después de informarme exactamente de todo desde los orígenes, escribirte ordenadamente, óptimo Teófilo, para que conozcas la firmeza de la doctrina que has recibido.

Lucas, 1, 1-4

«El evangelio según Jesucristo responde al deseo de un hombre y de un escritor de excavar hasta las raíces de la propia civilización, en el misterio de su tradición, para extraer las preguntas esenciales. ¿Quién es este nuestro Dios, primero hebraico y ahora cristiano, que quiere la sangre, la muerte, para que sea restablecido el equilibrio de un mundo que solo de sus leyes se nutre? ¿Cómo puede la nueva ley ser ley de Amor si aún pesa sobre el hombre la hipoteca de la condenación eterna? ¿Cómo puede pensarse criatura divina digna de la inmortalidad, el hombre, si durante toda su existencia debe someterse a una ley de terror que preexiste y es exterior a él? ¿Por qué debemos temer el castigo eterno cuando el castigo, para el justo, debería ser en esta nuestra vida, en el remordimiento y en la conciencia de nuestra indignidad? El evangelio de José Saramago es todo así, trágicamente problemático, y sería absurdo condenarlo con leyes, que no sean sus propias leyes, literarias, poéticas y filosóficas. Aquí no se niega lo divino, la religiosidad latente en el corazón de cada hombre: lo que se hace es interrogarlo, cuestionarlo, acusarlo. Apasionadamente, religiosamente. Como Milton, situado en el lado del perdedor, que es siempre, no lo olvidemos, un ángel caído.»

Luciana Stegagno Picchio

Esta nueva edición de El evangelio según Jesucristo incluye, a modo de epílogo, una entrada del blog de José Saramago dedicada a María Magdalena.

«Mi libro, es una verdad, una historia de encuentro de Jesús con Dios», afirma José Saramago, que coloca todas las dudas posibles en la cabeza de Cristo, un hombre escogido para una misión que no esperaba realizar.

La crítica ha dicho…

«El evangelio según Jesucristo basta para dar a Saramago un lugar en la biblioteca universal y en la memoria de los hombres.»

The Nation

Seix Barral

1992 (Trad.:Basilio Losada)

RBA Editores

1994 (Trad.:Basilio Losada)

Círculo de Lectores

1994 (Trad.:Basilio Losada)

«L’Evangeli segons Jesucrist és una obra imprescindible dins la literatura universal contemporània i, sens dubte, la més polèmica que ha escrit Saramago.Luciana Stegagno Picchio – reconeguda lusitanista italiana – ha escrit sobre aquesta obra: «L’Evangeli segons Jesucrist respon al desig d’un home i d’un escriptor d’excavar fins a les arrels de la pròpia civilització, en el misteri de la seva tradició, per extreure’ n les preguntes essencials. ¿Qui és el nostre Déu, primer hebraic i ara cristià, que vol la sang, la mort, perquè sigui restablert l’equilibri d’un món que només es nodreix de les seves lleis? En L’Evangeli de José Saramago tot és tràgicament problemàtic, i seria absurd condemnar-lo amb lleis que no siguin les seves pròpies lleis, literàries, poètiques i filosòfiques. No es nega allò diví, ni la religiositat latent en el cor de cada home: el que es fa és interrogar, qüestionar, acusar. Apassionadament, religiosament.»

«L’Evangeli segons Jesucrist és una obra imprescindible dins la literatura universal contemporània i, sens dubte, la més polèmica que ha escrit Saramago.Luciana Stegagno Picchio – reconeguda lusitanista italiana – ha escrit sobre aquesta obra: «L’Evangeli segons Jesucrist respon al desig d’un home i d’un escriptor d’excavar fins a les arrels de la pròpia civilització, en el misteri de la seva tradició, per extreure’ n les preguntes essencials. ¿Qui és el nostre Déu, primer hebraic i ara cristià, que vol la sang, la mort, perquè sigui restablert l’equilibri d’un món que només es nodreix de les seves lleis? En L’Evangeli de José Saramago tot és tràgicament problemàtic, i seria absurd condemnar-lo amb lleis que no siguin les seves pròpies lleis, literàries, poètiques i filosòfiques. No es nega allò diví, ni la religiositat latent en el cor de cada home: el que es fa és interrogar, qüestionar, acusar. Apassionadament, religiosament.»

A wry, fictional account of the life of Christ by Nobel laureate José Saramago

A brilliant skeptic, José Saramago envisions the life of Jesus Christ and the story of his Passion as things of this earth: A child crying, the caress of a woman half asleep, the bleat of a goat, a prayer uttered in the grayish morning light. His idea of the Holy Family reflects the real complexities of any family, and—as only Saramago can—he imagines them with tinges of vision, dream, and omen. The result is a deft psychological portrait that moves between poetry and irony, spirituality and irreverence of a savior who is at once the Son of God and a young man. In this provocative, tender novel, the subject of wide critical discussion and wonder, Saramago questions the meaning of God, the foundations of the Church, and human existence itself.This is a skeptic’s journey into the meaning of God and of human existence. At once an ironic rendering of the life of Christ and a beautiful novel, Saramago’s tale has sparked intense discussion about the meaning of Christianity and the Church as an institution.

“Fiction that engages the mind as well as the spirit.”

Kirkus

“Ilumonated by ferocious wit, gentle passion and poetry.”

L.A. Times Book Review

“Mixes magic, mith and reality into a potent brew.”

Booklist

“Enough to assure [Saramago] a place in the universal library and in human memory.”

The Nation

A wry, fictional account of the life of Christ by Nobel laureate José Saramago

A brilliant skeptic, José Saramago envisions the life of Jesus Christ and the story of his Passion as things of this earth: A child crying, the caress of a woman half asleep, the bleat of a goat, a prayer uttered in the grayish morning light. His idea of the Holy Family reflects the real complexities of any family, and—as only Saramago can—he imagines them with tinges of vision, dream, and omen. The result is a deft psychological portrait that moves between poetry and irony, spirituality and irreverence of a savior who is at once the Son of God and a young man. In this provocative, tender novel, the subject of wide critical discussion and wonder, Saramago questions the meaning of God, the foundations of the Church, and human existence itself.This is a skeptic’s journey into the meaning of God and of human existence. At once an ironic rendering of the life of Christ and a beautiful novel, Saramago’s tale has sparked intense discussion about the meaning of Christianity and the Church as an institution.

“Fiction that engages the mind as well as the spirit.”

Kirkus

“Ilumonated by ferocious wit, gentle passion and poetry.”

L.A. Times Book Review

“Mixes magic, mith and reality into a potent brew.”

Booklist

“Enough to assure [Saramago] a place in the universal library and in human memory.”

The Nation

A wry, fictional account of the life of Christ by Nobel laureate José Saramago

A brilliant skeptic, José Saramago envisions the life of Jesus Christ and the story of his Passion as things of this earth: A child crying, the caress of a woman half asleep, the bleat of a goat, a prayer uttered in the grayish morning light. His idea of the Holy Family reflects the real complexities of any family, and—as only Saramago can—he imagines them with tinges of vision, dream, and omen. The result is a deft psychological portrait that moves between poetry and irony, spirituality and irreverence of a savior who is at once the Son of God and a young man. In this provocative, tender novel, the subject of wide critical discussion and wonder, Saramago questions the meaning of God, the foundations of the Church, and human existence itself.This is a skeptic’s journey into the meaning of God and of human existence. At once an ironic rendering of the life of Christ and a beautiful novel, Saramago’s tale has sparked intense discussion about the meaning of Christianity and the Church as an institution.

“Fiction that engages the mind as well as the spirit.”

Kirkus

“Ilumonated by ferocious wit, gentle passion and poetry.”

L.A. Times Book Review

“Mixes magic, mith and reality into a potent brew.”

Booklist

“Enough to assure [Saramago] a place in the universal library and in human memory.”

The Nation

Esta colección, disponible exclusivamente en forma de libro electrónico, reúne las doce novelas (y una novela) del gran escritor portugués José Saramago, con un ensayo introductorio de Ursula Le Guin. Desde los primeros trabajos de Saramago, como el encantador Baltasar & Blimunda y el controvertido Evangelio según Jesucristo, pasando por su obra maestra La ceguera y su secuela Ver, hasta sus posteriores fábulas de política, azar, historia y amor, como Todos los nombres y la muerte con Interrupciones, este volumen muestra el alcance y la profundidad de la carrera de Saramago, su voz narrativa inimitable y sus vastas reservas de invención, humor y comprensión.

Tammi

1998 (suomi) (Trad.: Erkki Kirjalainen)

L’Evangile selon Jésus-Christ. Si José Saramago avait vécu quelques siècles plus tôt, nul doute que ce cinquième évangile lui aurait valu les foudres de l’Eglise et le bûcher. Mais contredire aujourd’hui une histoire qui depuis deux millénaires appartient au domaine du sacré, est la mémoire symbolique et la matrice de notre civilisation, n’apparaît plus comme relevant de l’hérésie ou du blasphème. Encore que d’autres pays et d’autres religions n’hésitent pas à prononcer d’impitoyables sentences de mort contre les poètes et la poésie. Mais notre marge de liberté est-elle aussi grande que nous voulons bien le croire ? C’est la question que pose ici Saramago en faisant de Jésus, ce fils de Dieu qui ne voulait pas l’être, la victime sacrificielle et l’instrument du plus absolu des pouvoirs qu’est l’idée même de Dieu, et contre lequel toute rébellion est impossible. Comme les révolutions, les religions dévorent leurs enfants, aussi innocents soient-ils.Dans cet évangile qui retrace l’enfance et la vie privée de Jésus en un drame romanesque somptueux, mêlant histoire, mythe et fiction. Saramago invite le lecteur à participer au débat voltairien que se livrent Dieu, le Diable et Jésus, chacun d’eux n’étant pas celui que l’on croit. La poésie de l’auteur et l’ironie du narrateur se rejoignent dans les arabesques et la polychromie d’une très grande écriture, une des plus accomplies et des plus maîtrisées de la littérature européenne d’aujourd’hui.

L’Evangile selon Jésus-Christ. Si José Saramago avait vécu quelques siècles plus tôt, nul doute que ce cinquième évangile lui aurait valu les foudres de l’Eglise et le bûcher. Mais contredire aujourd’hui une histoire qui depuis deux millénaires appartient au domaine du sacré, est la mémoire symbolique et la matrice de notre civilisation, n’apparaît plus comme relevant de l’hérésie ou du blasphème. Encore que d’autres pays et d’autres religions n’hésitent pas à prononcer d’impitoyables sentences de mort contre les poètes et la poésie. Mais notre marge de liberté est-elle aussi grande que nous voulons bien le croire ? C’est la question que pose ici Saramago en faisant de Jésus, ce fils de Dieu qui ne voulait pas l’être, la victime sacrificielle et l’instrument du plus absolu des pouvoirs qu’est l’idée même de Dieu, et contre lequel toute rébellion est impossible. Comme les révolutions, les religions dévorent leurs enfants, aussi innocents soient-ils.Dans cet évangile qui retrace l’enfance et la vie privée de Jésus en un drame romanesque somptueux, mêlant histoire, mythe et fiction. Saramago invite le lecteur à participer au débat voltairien que se livrent Dieu, le Diable et Jésus, chacun d’eux n’étant pas celui que l’on croit. La poésie de l’auteur et l’ironie du narrateur se rejoignent dans les arabesques et la polychromie d’une très grande écriture, une des plus accomplies et des plus maîtrisées de la littérature européenne d’aujourd’hui.

L’Evangile selon Jésus-Christ. Si José Saramago avait vécu quelques siècles plus tôt, nul doute que ce cinquième évangile lui aurait valu les foudres de l’Eglise et le bûcher. Mais contredire aujourd’hui une histoire qui depuis deux millénaires appartient au domaine du sacré, est la mémoire symbolique et la matrice de notre civilisation, n’apparaît plus comme relevant de l’hérésie ou du blasphème. Encore que d’autres pays et d’autres religions n’hésitent pas à prononcer d’impitoyables sentences de mort contre les poètes et la poésie. Mais notre marge de liberté est-elle aussi grande que nous voulons bien le croire ? C’est la question que pose ici Saramago en faisant de Jésus, ce fils de Dieu qui ne voulait pas l’être, la victime sacrificielle et l’instrument du plus absolu des pouvoirs qu’est l’idée même de Dieu, et contre lequel toute rébellion est impossible. Comme les révolutions, les religions dévorent leurs enfants, aussi innocents soient-ils.Dans cet évangile qui retrace l’enfance et la vie privée de Jésus en un drame romanesque somptueux, mêlant histoire, mythe et fiction. Saramago invite le lecteur à participer au débat voltairien que se livrent Dieu, le Diable et Jésus, chacun d’eux n’étant pas celui que l’on croit. La poésie de l’auteur et l’ironie du narrateur se rejoignent dans les arabesques et la polychromie d’une très grande écriture, une des plus accomplies et des plus maîtrisées de la littérature européenne d’aujourd’hui.

ჟოზე სარამაგუს (1922-2010) ნამდვილი გვარია დე სუზა. ის პორტუგალიის სოფელ აზინაგაში, გლეხის ოჯახში დაიბადა და მოგვიანებით ოჯახთან ერთად ლისაბონში გადავიდა საცხოვრებლად. ტექნიკური სასწავლებლის დასრულების შემდეგ მუშაობდა ავტოშემკეთებლად, შემდეგ თარჯიმნობა სცადა და ერთხანს ჟურნალისტიც იყო.
სარამაგუმ წერა 58 წლის ასაკში დაიწყო. ის მრავალი რომანის, პოემის, ზღაპრისა და სხვა ლიტერატურული ნაწარმოების ავტორია. მისი ყველაზე ცნობილი რომანი, “იესოს სახარება” 1991 წელს გამოიცა და სწრაფად მოუტანა ავტორს აღიარება. ამ ერთი შეხედვით სკანდალურ ნაწარმოებში აღწერილია იესოს დაბადება, ბავშვობა და სიყმაწვილე – გზა მისი ადამიანობიდან გაღმერთებამდე.

“იესოს სახარებას” მალევე მოჰყვა არაერთგვაროვანი შეფასება. ვატიკანმა ნაწარმოებს “მკრეხელური” უწოდა, მწერალი კი კანონიკურ სახარებათა პაროდიის დაწერისთვის მწვალებლად შერაცხა. თუმცა, იყო სხვაგვარი აზრიც – ლისაბონის კარდინალის სიტყვით, “არ არსებობს გონიერი მორწმუნე, რომელიც ამ რომანით არ აღფრთოვანდება”.
ასეა თუ ისე, “იესოს სახარებამ” განსაკუთრებული როლი შეასრულა ავტორის ბიოგრაფიაში და სწორედ მისი გამოქვეყნების შემდეგ გახდა სარამაგუ პირველი პორტუგალიურენოვანი მწერალი, რომელსაც ნობელის პრემია მიანიჭეს ლიტერატურაში.

Kρατάτε στα χέρια σας ένα ευαγγέλιο. H διαφορά του από τα γνωστά Eυαγγέλια είναι ότι ο «ευαγγελιστής» Σαραμάγκου έχει τη δική του αιρετική αλλά απολύτως αληθοφανή άποψη για τα γεγονότα της Kαινής Διαθήκης. Tο βιβλίο όμως αυτό δεν είναι μια θεολογική πρόταση. Eίναι ένα συναρπαστικό, αντιδογματικό μυθιστόρημα, γεμάτο ευρήματα, ανατροπές και οικείους χαρακτήρες, που ο συγγραφέας παρακολουθεί άγρυπνα, αποκαλύπτοντάς μας τις πιο απίθανες λεπτομέρειες της ζωής τους.

Kρατάτε στα χέρια σας ένα ευαγγέλιο. H διαφορά του από τα γνωστά Eυαγγέλια είναι ότι ο «ευαγγελιστής» Σαραμάγκου έχει τη δική του αιρετική αλλά απολύτως αληθοφανή άποψη για τα γεγονότα της Kαινής Διαθήκης. Tο βιβλίο όμως αυτό δεν είναι μια θεολογική πρόταση. Eίναι ένα συναρπαστικό, αντιδογματικό μυθιστόρημα, γεμάτο ευρήματα, ανατροπές και οικείους χαρακτήρες, που ο συγγραφέας παρακολουθεί άγρυπνα, αποκαλύπτοντάς μας τις πιο απίθανες λεπτομέρειες της ζωής τους.

Kρατάτε στα χέρια σας ένα ευαγγέλιο. H διαφορά του από τα γνωστά Eυαγγέλια είναι ότι ο «ευαγγελιστής» Σαραμάγκου έχει τη δική του αιρετική αλλά απολύτως αληθοφανή άποψη για τα γεγονότα της Kαινής Διαθήκης. Tο βιβλίο όμως αυτό δεν είναι μια θεολογική πρόταση. Eίναι ένα συναρπαστικό, αντιδογματικό μυθιστόρημα, γεμάτο ευρήματα, ανατροπές και οικείους χαρακτήρες, που ο συγγραφέας παρακολουθεί άγρυπνα, αποκαλύπτοντάς μας τις πιο απίθανες λεπτομέρειες της ζωής τους.

Kρατάτε στα χέρια σας ένα ευαγγέλιο. H διαφορά του από τα γνωστά Eυαγγέλια είναι ότι ο «ευαγγελιστής» Σαραμάγκου έχει τη δική του αιρετική αλλά απολύτως αληθοφανή άποψη για τα γεγονότα της Kαινής Διαθήκης. Tο βιβλίο όμως αυτό δεν είναι μια θεολογική πρόταση. Eίναι ένα συναρπαστικό, αντιδογματικό μυθιστόρημα, γεμάτο ευρήματα, ανατροπές και οικείους χαρακτήρες, που ο συγγραφέας παρακολουθεί άγρυπνα, αποκαλύπτοντάς μας τις πιο απίθανες λεπτομέρειες της ζωής τους.

In de roman Het evangelie volgens Jezus Christus geeft Saramago zijn eigen versie van het Nieuwe Testament. Bij Saramago is Jezus Christus gewoon een menselijk wezen, dus ook begiftigd met seksualiteit. Maria Magdalena is zijn partner, die in het boek uitgroeit tot een heel krachtige, vitale vrouw. Ook de verhouding tussen God en Duivel komt op verrassende wijze in een nieuw licht te staan. Saramago’s evangelie, het evangelie van een atheïst, geeft een zeer persoonlijke en tegendraadse interpretatie van de aloude tradities.’De schurk van dit evangelie is God zelf.’ O Ribatejo

‘Saramago dankt de Nobelprijs aan zijn verbeeldingskracht, de ironie die hij aan den dag legt en zijn grote vermogen met de mens mee te voelen.’ Academie voor de Nobelprijs

In de roman Het evangelie volgens Jezus Christus geeft Saramago zijn eigen versie van het Nieuwe Testament. Bij Saramago is Jezus Christus gewoon een menselijk wezen, dus ook begiftigd met seksualiteit. Maria Magdalena is zijn partner, die in het boek uitgroeit tot een heel krachtige, vitale vrouw. Ook de verhouding tussen God en Duivel komt op verrassende wijze in een nieuw licht te staan. Saramago’s evangelie, het evangelie van een atheïst, geeft een zeer persoonlijke en tegendraadse interpretatie van de aloude tradities.’De schurk van dit evangelie is God zelf.’ O Ribatejo

‘Saramago dankt de Nobelprijs aan zijn verbeeldingskracht, de ironie die hij aan den dag legt en zijn grote vermogen met de mens mee te voelen.’ Academie voor de Nobelprijs

Het evangelie volgens Jezus Christus veroorzaakte bij verschijining in Portugal veel opschudding. Toen het boek door ministerieel ingrijpen werd geschrapt van de kandidatenlijst voor de Europese Literatuurprijs, kwam het tot een forse politieke rel. “Het bevat scènes, beweringen, uitroepen, gedachten, die een schrijver enkele eeuwen geleden op de brandstapel hadden gebracht, zonder recht op een begrafenis”, aldus een Portugese krant.José Saramago geeft in deze roman zijn eigen versie van het Nieuwe Testament. Voor hem is Jezus Christus een volledig menselijk wezen, derhalve ook begiftigd met seksualiteit. Zijn partner is Maria Magdalena, die in dit boek uitgroeit tot een uiterst vitale vrouw, vol kracht en wijsheid. Ook de verhouding tussen God en Duivel komt bij Saramago op verrassende wijze in een nieuw licht te staan. Zijn evangelie, het evangelie van een atheïst, geeft een zeer persoonlijke, prikkelende en tegendraadse interpretatie van de aloude tradities.

Saramago, a XX. század zseniális kétkedője újraértelmezi az Evangéliumok alapjául szolgáló krisztusi cselekedeteket és szenvedéstörténetet. Ez az 1991-ben megjelent, azóta már klasszikussá vált regény érző, hús-vér emberként mutatja be Jézus Krisztust, aki kettős teher szorításában éli az életét. E világi apja, József a betlehemi gyermekgyilkosságban játszott dicstelen szerepének terhét helyezi a vállára, mivel csak a saját gyermekét igyekezett menteni, s másokat nem figyelmeztetett, a könyörtelen mennyei Atya pedig nem engedi letérni a számára kijelölt útról: muszáj-prófétává kell válnia, hogy Isten dicsőségét szolgálja.

Az első olvasatban szentségtörőnek is felfogható regény óriási botrányt és vitákat kavart megjelenése után. De Saramago-tól, az Istennel örökösen perlekedő istentagadótól távol állt, hogy puszta botránykönyvet írjon: regényében a Megváltó történetének újramesélésével felveti a filozófiainak is mondható kérdést: ha mégsem úgy történt minden, ahogy az Evangéliumok leírják, akkor a keresztény Európa kétezer éves története homokra épült, és hiába volt az a sok kín és szenvedés, amellyel az Írások Istene a többi isten ellenében kiterjesztette a hatalmát.

“Saramago Evangéliumának” Krisztusa nem a reá kiszabott kereszthalállal, hanem földi sorsának vállalásával – mint egykor a halhatatlanságot elutasító Gilgames -, az apai bűnért való vezekléssel és Mária Magdolna szerelmével teljesíti be a magára kiszabott sorsot.

A regény megjelenése után Portugália katolikus köreinek tiltakozása miatt Saramago nem kaphatta meg az Európai Unió Ariosto díját, ezért hazáját elhagyva önkéntes száműzetésbe vonult, s a Spanyolországhoz tartozó Lanzarote szigetén élt 2010-ben bekövetkezett haláláig.

Saramago, a XX. század zseniális kétkedője újraértelmezi az Evangéliumok alapjául szolgáló krisztusi cselekedeteket és szenvedéstörténetet. Ez az 1991-ben megjelent, azóta már klasszikussá vált regény érző, hús-vér emberként mutatja be Jézus Krisztust, aki kettős teher szorításában éli az életét. E világi apja, József a betlehemi gyermekgyilkosságban játszott dicstelen szerepének terhét helyezi a vállára, mivel csak a saját gyermekét igyekezett menteni, s másokat nem figyelmeztetett, a könyörtelen mennyei Atya pedig nem engedi letérni a számára kijelölt útról: muszáj-prófétává kell válnia, hogy Isten dicsőségét szolgálja.

Az első olvasatban szentségtörőnek is felfogható regény óriási botrányt és vitákat kavart megjelenése után. De Saramago-tól, az Istennel örökösen perlekedő istentagadótól távol állt, hogy puszta botránykönyvet írjon: regényében a Megváltó történetének újramesélésével felveti a filozófiainak is mondható kérdést: ha mégsem úgy történt minden, ahogy az Evangéliumok leírják, akkor a keresztény Európa kétezer éves története homokra épült, és hiába volt az a sok kín és szenvedés, amellyel az Írások Istene a többi isten ellenében kiterjesztette a hatalmát.

“Saramago Evangéliumának” Krisztusa nem a reá kiszabott kereszthalállal, hanem földi sorsának vállalásával – mint egykor a halhatatlanságot elutasító Gilgames -, az apai bűnért való vezekléssel és Mária Magdolna szerelmével teljesíti be a magára kiszabott sorsot.

A regény megjelenése után Portugália katolikus köreinek tiltakozása miatt Saramago nem kaphatta meg az Európai Unió Ariosto díját, ezért hazáját elhagyva önkéntes száműzetésbe vonult, s a Spanyolországhoz tartozó Lanzarote szigetén élt 2010-ben bekövetkezett haláláig.

പോർച്ചുഗീസ് സാഹിത്യക്കാരനും നോബേൽ സാഹിത്യ ജേതാവുമായ ഷൂസെ സരമാഗുവിന്റെ
ദ ഗോസ്പൽ അക്കോഡിംങ്ങ് ടു ജീസസ്സ് ക്രൈസ്റ്റ് എന്ന പുസ്തകത്തിന്റെ മലയാള പരിഭാഷ
‘യേശുക്രിസ്തുവിന്റെ സുവിശേഷം‘ , പുതിയ പതിപ്പ് ഇപ്പോള്‍ വിപണിയില്‍. സരമാഗുവിന്റെ ഏറ്റവും വിവാദമുയര്‍ത്തിയ കൃതിയാണ്‌ യേശുക്രിസ്‌തുവിന്റെ സുവിശേഷം. ക്രിസ്‌തുമതത്തിന്റെ മൂല്യങ്ങളിലേക്കിറങ്ങിച്ചെന്നുകൊണ്ടുളള ഒരന്വേഷണമാണിത്‌. ഇരുണ്ട യാഥാര്‍ത്ഥ്യങ്ങളും വിചിത്രകല്‌പനകളും ഇഴചേരുന്ന പ്രകോപനപരമായ ആഖ്യായിക.

ബൈബിളിലെ യേശുവിനെ കാല്പനികമായി പുന:സൃഷ്ടിക്കുകയാണ് സരമാഗു ഈ നോവലിൽ. വികാരവിക്ഷോഭങ്ങളും, മനുഷ്യ
സഹജമായ ദൗർബല്യങ്ങളും ശങ്കകളുമൊക്കയുള്ള ഒരു പച്ച മനുഷ്യനാണ് നോവലിലെ യേശു. ക്രൈസ്തവ വിശ്വാസികളുടെ, പ്രത്യേകിച്ച് റോമൻ കത്തോലിക്ക സഭയുടെ കടുത്ത വിമർശനങ്ങളും പുസ്തക പ്രേമികളിൽ നിന്നും ധാരാളം അനുമോദനങ്ങളും നേടിയ കൃതിയാണിത്.

പോർച്ചുഗിസ് ഭാഷയിൽ നോബൽ സമ്മാനം ലഭിക്കുന്ന ആദ്യത്തെ സാഹിത്യകാരനാണ് ഷൂസെ സരമാഗു. ചരിത്രാധിഷ്ടിതവും ഭാവനാസമ്പന്നവുമായ നോവലുകളിലൂടെ ലോകശ്രദ്ധയാകർഷിച്ചു. ചരിത്രസംഭവങ്ങളുടെ അട്ടിമറികളെക്കുറിച്ചുള്ള വീക്ഷണകോണുകളാണ് ഹോസെ സരമാഗുവിന്റെ കൃതികളിലെ ഒരു പൊതുവായ വിഷയം. ഔദ്യോഗിക കഥാതന്തുവിനെക്കാൾ സരമാഗോ മാനുഷിക വശങ്ങൾക്ക് പ്രാധാന്യം കൊടുക്കുന്നു. പോർച്ചുഗിസ് ചരിത്രവുമായി ബന്ധപ്പെട്ട അതിസൂക്ഷ്മമായ വ്യാജോക്തിയും സമ്പന്നമായ ഭാവനയും നിറഞ്ഞ ഇദ്ദേഹത്തിന്റെ കൃതികളിൽ പലതും വിവിധ ഭാഷകളിലേയ്ക്ക് വിവർത്തനം ചെയ്തിട്ടുണ്ട് .

പോർച്ചുഗീസ് സാഹിത്യക്കാരനും നോബേൽ സാഹിത്യ ജേതാവുമായ ഷൂസെ സരമാഗുവിന്റെ
ദ ഗോസ്പൽ അക്കോഡിംങ്ങ് ടു ജീസസ്സ് ക്രൈസ്റ്റ് എന്ന പുസ്തകത്തിന്റെ മലയാള പരിഭാഷ
‘യേശുക്രിസ്തുവിന്റെ സുവിശേഷം‘ , പുതിയ പതിപ്പ് ഇപ്പോള്‍ വിപണിയില്‍. സരമാഗുവിന്റെ ഏറ്റവും വിവാദമുയര്‍ത്തിയ കൃതിയാണ്‌ യേശുക്രിസ്‌തുവിന്റെ സുവിശേഷം. ക്രിസ്‌തുമതത്തിന്റെ മൂല്യങ്ങളിലേക്കിറങ്ങിച്ചെന്നുകൊണ്ടുളള ഒരന്വേഷണമാണിത്‌. ഇരുണ്ട യാഥാര്‍ത്ഥ്യങ്ങളും വിചിത്രകല്‌പനകളും ഇഴചേരുന്ന പ്രകോപനപരമായ ആഖ്യായിക.

ബൈബിളിലെ യേശുവിനെ കാല്പനികമായി പുന:സൃഷ്ടിക്കുകയാണ് സരമാഗു ഈ നോവലിൽ. വികാരവിക്ഷോഭങ്ങളും, മനുഷ്യ
സഹജമായ ദൗർബല്യങ്ങളും ശങ്കകളുമൊക്കയുള്ള ഒരു പച്ച മനുഷ്യനാണ് നോവലിലെ യേശു. ക്രൈസ്തവ വിശ്വാസികളുടെ, പ്രത്യേകിച്ച് റോമൻ കത്തോലിക്ക സഭയുടെ കടുത്ത വിമർശനങ്ങളും പുസ്തക പ്രേമികളിൽ നിന്നും ധാരാളം അനുമോദനങ്ങളും നേടിയ കൃതിയാണിത്.

പോർച്ചുഗിസ് ഭാഷയിൽ നോബൽ സമ്മാനം ലഭിക്കുന്ന ആദ്യത്തെ സാഹിത്യകാരനാണ് ഷൂസെ സരമാഗു. ചരിത്രാധിഷ്ടിതവും ഭാവനാസമ്പന്നവുമായ നോവലുകളിലൂടെ ലോകശ്രദ്ധയാകർഷിച്ചു. ചരിത്രസംഭവങ്ങളുടെ അട്ടിമറികളെക്കുറിച്ചുള്ള വീക്ഷണകോണുകളാണ് ഹോസെ സരമാഗുവിന്റെ കൃതികളിലെ ഒരു പൊതുവായ വിഷയം. ഔദ്യോഗിക കഥാതന്തുവിനെക്കാൾ സരമാഗോ മാനുഷിക വശങ്ങൾക്ക് പ്രാധാന്യം കൊടുക്കുന്നു. പോർച്ചുഗിസ് ചരിത്രവുമായി ബന്ധപ്പെട്ട അതിസൂക്ഷ്മമായ വ്യാജോക്തിയും സമ്പന്നമായ ഭാവനയും നിറഞ്ഞ ഇദ്ദേഹത്തിന്റെ കൃതികളിൽ പലതും വിവിധ ഭാഷകളിലേയ്ക്ക് വിവർത്തനം ചെയ്തിട്ടുണ്ട് .

מרים טבעון)]מנקודת-ראותו של מספר בן זמננו. זהו ספר עז על שלטון, קורבן ועקידה. בחריפות מדהימה הוא “מפרק” את סיפורי הברית-החדשה – לאו דווקא באמצעות הסבר פסיכולוגי-ריאליסטי של הטקסט הדתי, שהיינו מצפים לו מאתאיסט. ישו של סאראמאגו, שהידועה-בציבור שלו היא מרים המיגדלית, מסרב למות כמשיח של דת חדשה ומעדיף למות כמלך היהודים, כדי לסכל את תוכניתו האימפריאליסטית של אל, שמאס באלוהותו על עם קטן ומבקש להקים לו כנסיה כלל-עולמית. אבל מאחר שהרצון האלוהי מוחלט, והחופש האנושי הוא רק למרוד ולהיענש – מנוצל גם המרד של ישו במסגרת התוכנית האלוהית, כי אין טוב לייסוד דת חדשה ממוות מכמיר-רחמים של משיח. אלוהים של סאראמאגו נברא על-ידי התודעה האנושית בצלמה, והוא משקף את גבולותיה. הוא מניפולטיבי, ציני ומחושב, תאֵו שלטון ודם קורבנות. דווקא השטן (האספקט האחר, הבלתי-נמנע, של העיקרון האלוהי) הוא אחת הדמויות מעוררות האהדה בספר. מבחינה פסיכולוגית, סיפורו של ישו הוא סיפור אשמתו של אביו הנגר יוסף, על שלא מנע את טבח התינוקות שפקד הורדוס בבית-לחם, ורק הציל את בנו – ובעצם אשמתו על מאווייו לעקוד את בנו, שמתגלגלת לחרדה של הבן שאביו ירצח אותו. כך מייהד סאראמאגו את הנצרות (בתיווכו הסמוי של פרויד) והופך את יחסי אברהם-יצחק לדגם היסודי שלה. אבל הנושאים “הגדולים” הללו – מהם לעומת שיחה קומית אחת של האם מרים עם מלאך על חיי המין של אלוהים, כשבא זה להודיע לה שאלוהים מהל את זרעו בזרע בעלה (“לא היית אלא אם פונדקאית”); או סיפור מצמרר כגון צליבתו של האב יוסף בציפורי על-ידי הרומאים, כשחסר להם צלוב מספר ארבעים להשלמת הסימטריה. ‘הבשורה על פי ישו’, אולי הרומאן הנועז ביותר של סאראמאגו עד כה, שעורר שערורייה ממשלתית בפורטוגל, מגלה שוב את יכולת התיאור המופלאה שלו, השנינה, העומק הפסיכולוגי, ובעיקר היכולת להתיך יחד הומור עם סיפור קורע-לב וחכם.

“Quando arriverà, o Signore, il giorno in cui verrai a noi per riconoscere i tuoi errori dinanzi agli uomini?”

Nella sua potente riscrittura della storia evangelica, Saramago narra di un Gesù Cristo in tutto e per tutto umano. Il figlio di Dio incarna così i dubbi e le sofferenze propri della condizione universale dell’uomo. Dalla nascita a Betlemme alla morte sul Golgota, affronta le medesime esperienze descritte nel Vangelo, però secondo una prospettiva terrena, forte di spirito critico, senso logico e pietà. Non c’è fede nei miracoli, bensì coscienza di essere in balìa della volontà di potenza di un Dio padre distante e indifferente al dolore che provoca. La serie di disgrazie, stragi e morti che costellano l’esistenza di Gesù, fino al non cercato e non accettato compimento del destino di vittima sacrificale, diventa così un’occasione per riflettere sulla contrapposizione tra bene e male in terra, l’assurdità di fare il giusto tramite l’ingiusto, l’inesorabilità della colpa, l’imperscrutabile senso della vita e la sconcertante ambiguità della divinità.

Un’appassionata, folgorante rivisitazione del Vangelo.«Come tutti i figli degli uomini, il figlio di Giuseppe e Maria nacque sporco del sangue di sua madre, vischioso delle sue mucosità e soffrendo in silenzio».O Evangelho segundo Jesus Cristo (1991) è sicuramente uno dei libri piú belli – e sofferti – di Saramago. Come pure è quello che piú di tutti ha scatenato critiche feroci da parte del clero ortodosso sia portoghese sia italiano che ha definito blasfemo e sacrilego il romanzo. Un Vangelo, invece, terribilmente umano, e che permette al lettore di sentirsi «spiritualmente» vicino alla figura del Cristo, di un Gesú riportato a dimensione umana, «pover’uomo» come tanti altri «poveri uomini» di questo mondo, peccatori e non. Prima, neonato come tutti gli altri, poi in perenne lotta tra questo mondo, quello degli uomini e delle donne, dell’amore e del dolore terreni, e il mondo soprannaturale – quello del Padre -, che non riesce a capire, i cui fini, e confini, sono a lui, come a tutti gli uomini, ignoti e imperscrutabili. Fino alla morte, non desiderata e non voluta, lui stesso ignara vittima sacrificata a una divinità indifferente, ingannato.

Un’appassionata, folgorante rivisitazione del Vangelo.«Come tutti i figli degli uomini, il figlio di Giuseppe e Maria nacque sporco del sangue di sua madre, vischioso delle sue mucosità e soffrendo in silenzio».O Evangelho segundo Jesus Cristo (1991) è sicuramente uno dei libri piú belli – e sofferti – di Saramago. Come pure è quello che piú di tutti ha scatenato critiche feroci da parte del clero ortodosso sia portoghese sia italiano che ha definito blasfemo e sacrilego il romanzo. Un Vangelo, invece, terribilmente umano, e che permette al lettore di sentirsi «spiritualmente» vicino alla figura del Cristo, di un Gesú riportato a dimensione umana, «pover’uomo» come tanti altri «poveri uomini» di questo mondo, peccatori e non. Prima, neonato come tutti gli altri, poi in perenne lotta tra questo mondo, quello degli uomini e delle donne, dell’amore e del dolore terreni, e il mondo soprannaturale – quello del Padre -, che non riesce a capire, i cui fini, e confini, sono a lui, come a tutti gli uomini, ignoti e imperscrutabili. Fino alla morte, non desiderata e non voluta, lui stesso ignara vittima sacrificata a una divinità indifferente, ingannato.

José Saramago, scrittore che nelle sue opere ha raccontato di re e assedi, di rivoluzioni e conquiste, di conventi e latifondi “affronta” in questo libro le pagine del Nuovo Testamento dove si narra la vita di Cristo, da Betlemme al Golgota. Sullo sfondo di una Palestina sconvolta da occupazioni sanguinose, adottando pesonaggi e resoconti di testi scari e apocrifi, con la superba prosa che ha contraddistinto i momenti più alti del suo percorso letterario, nel Vangelo secondo Gesù Saramago mette in scena il dramma di un uomo che negli enigmi della fede insegue una salvezza irraggiungibile e propone una rappresentazione del divino fulgido e sconcertante: ne risulta un romanzo dove il reale si compenetra all’immaginario, il vero al falso, l’antico al nuovo.

José Saramago, scrittore che nelle sue opere ha raccontato di re e assedi, di rivoluzioni e conquiste, di conventi e latifondi “affronta” in questo libro le pagine del Nuovo Testamento dove si narra la vita di Cristo, da Betlemme al Golgota. Sullo sfondo di una Palestina sconvolta da occupazioni sanguinose, adottando pesonaggi e resoconti di testi scari e apocrifi, con la superba prosa che ha contraddistinto i momenti più alti del suo percorso letterario, nel Vangelo secondo Gesù Saramago mette in scena il dramma di un uomo che negli enigmi della fede insegue una salvezza irraggiungibile e propone una rappresentazione del divino fulgido e sconcertante: ne risulta un romanzo dove il reale si compenetra all’immaginario, il vero al falso, l’antico al nuovo.

Al-Kamel Verlag

2017

Dar Al-arabi

2000 (Trad.: Sohail Estrela)

Leidykla „Kitos knygos“ neseniai išleido skandalingąjį portugalų rašytojo José Saramago (1922−2010) romaną „Evangelija pagal Jėzų Kristų“, kuris pasakoja dramatišką Jėzaus – paprasto žmogaus, o ne Dievo sūnaus, – gyvenimo istoriją. Savaip perteikdamas biblinius įvykius, autorius sukūrė itin žmogiško ir žemiško, tačiau esą humaniškesnio net už patį Dievą Jėzaus paveikslą. Dėl šios knygos kilo konfliktas su to meto valdžia, ir autorius buvo priverstas palikti gimtąją šalį.„Buvau išgyvenęs jau beveik penkiasdešimt diktatūros metų, todėl puikiai žinojau, kaip veikia draudimai ir cenzūra, tačiau faktas, kad knyga buvo uždrausta demokratijos sąlygomis, mane skaudžiai nuvylė ir privertė persikelti.“ – prisimena J. Saramago.

„Evangelijoje pagal Jėzų Kristų“ – aistringoje bei vaizdingoje literatūrinėje fantazijoje – perteikiama ne tik Jėzaus, bet ir iki šiol negirdėta jo tėvo Juozapo kaltės drama. Autorius savaip interpretuoja evangelinę pabėgimo iš Egipto sceną, kada Erodas pasiuntė kareivius nužudyti visus mažesnius nei trejų metų berniukus. J. Saramago atkreipė dėmesį, kad Juozapas nieko nedarė, kai visi nepaliaujamai beldėsi į kaimynų duris norėdami įspėti, kad šie paslėptų savo vaikus. Ši scena tampa pagrindiniu romano varikliu: Juozapas prisiima atsakomybę už vaikų mirtis, kurių buvo galima išvengti, o šį kaltės jausmą vėliau paveldi Jėzus.

Romanas pasižymi itin vaizdinga ir žodinga kalba. Prieš skaitytojo akis nušvinta kasdienis būrio vaikų apspistos kuklios jo Motinos gyvenimas, skaidrūs meilės išmintingajai Marijai Magdalietei jausmai, griežti pokalbiai akis į akį su Dievu ir paslaptinguoju Piemeniu, pas kurį paauglystėje Jėzus ganė avis.

Autorius prisipažįsta, kad jo knyga yra eretiška: „Nenoriu teigti, kad šventvagiška, bet ji akivaizdžiai eretiška. Nukrypau nuo kanono, nuo tradicijos. „Evangelijoje pagal Jėzų Kristų“ pateikiamas ne tik kitoks požiūris į evangelijų tekstus, bet ir kitoks požiūris į Jėzų, Mariją, Juozapą, Mariją Magdalietę. Mano romane Marija yra tiesiog moteris, Juozapas – paprastas vyras, lygiai taip pat visi kiti – žmonės, kaip mes patys, kaip jūs, kaip aš, kaip visi, vaikščiojantieji greta­.“

Autorius pripažįsta, kad knyga gali nepatikti konservatyviems ir tradiciškiems katalikams, tačiau yra įsitikinęs, jog skaitytoją ji būtinai ras: „Ne paslaptis, kad daugeliui žmonių, katalikams ir netgi kai kuriems teologams tapo aišku, kad romanas vertas tikinčiųjų pagarbos, nes knygoje Jėzus itin gerbiamas. Nesu tikintysis, tačiau romane nėra nė vieno žodžio, nepagarbiai atsiliepiančio apie Jėzų kaip žmogų.“

José Saramago laikomas vienu įdomiausių XX a. rašytojų. 1998 m. jam paskirta Nobelio literatūros premija. Manoma, kad ši premija paskirta būtent už „Evangeliją pagal Jėzų Kristų“.

El Evangelio según Jesucristo responde al deseo de un hombre y de un escritor de excavar hasta las raíces de la propia civilización, en el misterio de su tradición, para extraer las preguntas esenciales: ¿Quién es este nuestro Dios, primero hebraico y ahora cristiano, que quiere la sangre, la muerte, para que sea restablecido el equilibrio de un mundo que sólo de sus leyes se nutre? ¿Cómo puede la nueva ley ser ley de Amor si aún pesa sobre el hombre la hipoteca de la condenación eterna? ¿Cómo puede pensarse criatura divina digna de la inmortalidad, el hombre, si durante toda su existencia debe someterse a una ley de terror que preexiste y es exterior a él? ¿Por qué debemos temer el castigo eterno cuando el castigo, para el justo, debería ser en esta nuestra vida, en el remordimiento y en la conciencia de nuestra indignidad?El Evangelio de José Saramago es todo así, trágicamente problemático, y sería absurdo condenarlo con leyes, que no sean sus propias leyes, literarias, poéticas y filosóficas. Aquí no se niega lo divino, la religiosidad latente en el corazón de cada hombre: lo que se hace es interrogarlo, cuestionarlo, acusarlo. Apasionadamente, religiosamente. Como Milton, situado en el lado del perdedor, que es siempre, no lo olvidemos, un ángel caído. Luciana Stegagno Picchio

José Saramagos mest ufordrende og merkverdige bok. Med dyptgående kunnskaper om evangeliene omskriver og gjenforteller han historien om Jesu liv. I forgrunnen står snekker Josef, en mann som pines av skyldfølelse fordi han sørget for å redde sin egen familie unna Herodes´ trusler, men unnlot å advare andre med nyfødte guttebarn.Vi følger historien om Jesu vandring på jorden, med Maria fra Magdalena ved sin side, i møte med mirakelmenn, fiskere, tollere og ikke minst djevelen selv. En historie som kan både provosere og åpne øyne.Saramago ble innstilt til den europeiske litteraturprisen for denne boken.

José Saramagos mest ufordrende og merkverdige bok. Med dyptgående kunnskaper om evangeliene omskriver og gjenforteller han historien om Jesu liv. I forgrunnen står snekker Josef, en mann som pines av skyldfølelse fordi han sørget for å redde sin egen familie unna Herodes´ trusler, men unnlot å advare andre med nyfødte guttebarn.Vi følger historien om Jesu vandring på jorden, med Maria fra Magdalena ved sin side, i møte med mirakelmenn, fiskere, tollere og ikke minst djevelen selv. En historie som kan både provosere og åpne øyne.Saramago ble innstilt til den europeiske litteraturprisen for denne boken.

José Saramagos mest ufordrende og merkverdige bok. Med dyptgående kunnskaper om evangeliene omskriver og gjenforteller han historien om Jesu liv. I forgrunnen står snekker Josef, en mann som pines av skyldfølelse fordi han sørget for å redde sin egen familie unna Herodes´ trusler, men unnlot å advare andre med nyfødte guttebarn.Vi følger historien om Jesu vandring på jorden, med Maria fra Magdalena ved sin side, i møte med mirakelmenn, fiskere, tollere og ikke minst djevelen selv. En historie som kan både provosere og åpne øyne.Saramago ble innstilt til den europeiske litteraturprisen for denne boken.

Najbardziej kontrowersyjna powieść laureata literackiej Nagrody NoblaNajbardziej kontrowersyjna powieść laureata literackiej Nagrody NoblaKsiążka opowiada o życiu Jezusa z Nazaretu w jego najbardziej ludzkim wymiarze, jakiego nigdy nie odważamy się objąć wyobraźnią. Poznajemy trudne relacje młodego Jezusa z rodziną i związek z Marią Magdaleną, małżeństwo Marii z Józefem i ich codzienne życie, ówczesne zwyczaje, towarzyszące wszystkim emocje i osobiste dylematy. Jesteśmy świadkami jedynego w swoim rodzaju spotkania Jezusa z Bogiem i szatanem. Wszystko to autor odtwarza – czy raczej tworzy – z wizjonerską wręcz pasją i ogromną dbałością o realia.

Ta wyjątkowa powieść, którą czyta się jak autobiografię Jezusa, ukazuje absurdalność wymagań Boga żądnego władzy i wyznawców, każe się zastanawiać nad sensem ofiary Chrystusa i naturą szatana gotowego pójść z Bogiem na kompromis.

Ewangelia według Jezusa Chrystusa skłania do głębokiej refleksji, prowokuje, lecz nie chce obrażać. To inspirująca i poruszająca lektura.

José Saramago (1922-2010), laureat literackiej Nagrody Nobla z 1998 r. i najpopularniejszy na świecie prozaik portugalski, sławę zdobył dopiero w sześćdziesiątym roku życia swoją trzecią powieścią Baltazar i Blimunda, nagrodzoną prestiżową nagrodą portugalskiego PEN Clubu oraz Nagrodą Literacką Miasta Lizbona.

Nakładem Domu Wydawniczego REBIS ukazały się dotychczas: Baltazar i Blimunda, Wszystkie imiona, Rok śmierci Ricarda Reisa, Kamienna tratwa, Historia oblężenia Lizbony, Miasto ślepców i Miasto białych kart oraz O malarstwie i kaligrafii.

Gdyby w dwudziestym wieku palono ludzi na stosach, zapewne w ten sposób skończyłby autor “Ewangelii według Jezusa Chrystusa”, powieści bedacej głeboka I odważna refleksja nad dwoma tysiacleciami chrześcijaństwa. Narzucajac sobie ostra dyscypline narracyjna, Saramago konsekwentnie pokazuje Boga jako “czarny charakter”, zaś Jezusa jako dobrego człowieka sprzeciwiajacego sie Jego woli. Bóg jest uosobieniem złej, autorytarnej władzy żadnej krwi. Poczety w wynoku cielesnego współzycia Józefa I Marii Jezus unaocznia ludziom zbrodnie, jaka Bóg wobec nich popełnił. Według autora tej nowoczesnej “Ewangelii” człowieczeństwo Chrystusa dotyczy wszystkich aspektów życia I dlatego zwiazek z Maria Magdalena, jedyna jego miłościa, ma również tło. Pomimo ostrości spojrzenia, zupełnie nowych tez i interpretacji, Saramago zdaje sie nie przekraczać granic dobrego smaku. Ze spokojem I rozwaga próbuje wypełniać “białe plamy” biblijnych Ewangelii, podkreślajac wielokrotnie subiektywność własnej wizji. Najnowsza powieść José Saramago, który należy do najwybitniejszych współczesnych pisarzy europejskich, potwierdza, że sztuka pisania znakomitych powieści jeszcze nie zanikła.

Saramago’s Jesus is the son not of God but of Joseph. Mary Magdalene is his lover not his convert. In the wilderness he tussles not with the Devil – a kindly and necessary evil – but with God, a fallible, power-hungry autocrat. And he must die not for the sins of the fathers but for the sins of the Father. By investigating these simple inversions Saramago has woven a dark parable; a secular gospel of astonishing richness and depth.

‘An original, wild and beautiful book’ Times Literary Supplement

A retelling of the Gospel following the life of Christ from his conception to his crucifixion. A naive Jesus is the son not of God, but of Joseph. In the desert it is not Satan, but God that Christ tussles with, an autocrat with whom he has an unbalanced and unsettled relationship.”An original, wild and beautiful book”John Butt, Times Literary Supplement

“His greatest book… Saramago’s novel is an extraordinary, eloquent heretical text, filled with deep compassion for humanity’s suffering”

James Wood, New Republic

“This gospel is by a storyteller who makes everything exactly alive, who carries you breathlessly on a great river rush of prose.”

Michael Pye, Scotsman

A retelling of the Gospel following the life of Christ from his conception to his crucifixion. A naive Jesus is the son not of God, but of Joseph. In the desert it is not Satan, but God that Christ tussles with, an autocrat with whom he has an unbalanced and unsettled relationship.”An original, wild and beautiful book”John Butt, Times Literary Supplement

“His greatest book… Saramago’s novel is an extraordinary, eloquent heretical text, filled with deep compassion for humanity’s suffering”

James Wood, New Republic

“This gospel is by a storyteller who makes everything exactly alive, who carries you breathlessly on a great river rush of prose.”

Michael Pye, Scotsman

A retelling of the Gospel following the life of Christ from his conception to his crucifixion. A naive Jesus is the son not of God, but of Joseph. In the desert it is not Satan, but God that Christ tussles with, an autocrat with whom he has an unbalanced and unsettled relationship.”An original, wild and beautiful book”John Butt, Times Literary Supplement

“His greatest book… Saramago’s novel is an extraordinary, eloquent heretical text, filled with deep compassion for humanity’s suffering”

James Wood, New Republic

“This gospel is by a storyteller who makes everything exactly alive, who carries you breathlessly on a great river rush of prose.”

Michael Pye, Scotsman

Cel mai polemic roman al lui Jose Saramago, Evanghelia dupa Isus Cristos (1991), a stirnit la aparitie puternice reactii din partea Bisericii si a provocat in mod indirect autoexilul autorului. Romanul reconstruieste o viata apocrifa a lui Isus si se axeaza pe tema culpei si a responsabilitatii. Desi fusese instiintat ca se pregatea masacrul inocentilor, Iosif isi salveaza doar propriul copil si este urmarit pina la moarte de vina de a fi fost, prin omisiune, complicele crimei lui Irod. Inseparabil de Diavol, umbra si acolitul sau, Dumnezeu nu ezita sa-si sacrifice unicul fiu pentru a-si satisface nemarginita sete de putere care, dupa sacrificiul lui Isus, va cere noi si noi varsari de singe: martiri, victimele Inchizitiei, multiplele asasinate din razboaiele religioase.

Cel mai polemic roman al lui Jose Saramago, Evanghelia dupa Isus Cristos (1991), a stirnit la aparitie puternice reactii din partea Bisericii si a provocat in mod indirect autoexilul autorului. Romanul reconstruieste o viata apocrifa a lui Isus si se axeaza pe tema culpei si a responsabilitatii. Desi fusese instiintat ca se pregatea masacrul inocentilor, Iosif isi salveaza doar propriul copil si este urmarit pina la moarte de vina de a fi fost, prin omisiune, complicele crimei lui Irod. Inseparabil de Diavol, umbra si acolitul sau, Dumnezeu nu ezita sa-si sacrifice unicul fiu pentru a-si satisface nemarginita sete de putere care, dupa sacrificiul lui Isus, va cere noi si noi varsari de singe: martiri, victimele Inchizitiei, multiplele asasinate din razboaiele religioase.

«Fiindcă mulăţi s-au apucat să alcătuiască o istirisire amănunţită despre lucrurile care s-au petrecut printre noi, după cum ni le-au încredinţat cei ce le-au văzut cu ochii lor de la început, şi au ajuns slujitori ai Cuvîntului, am găsit şi eu cu cale, preacinstite Teofil, după ce am făcut cercetări cu de-amănuntul asupra tuturor acestor lucruri de la obîrşia lor, să ţi le scriu în şir unele după altele, ca să poţi cunoaşte astfel temeinicia învăţăturilor pe care le-ai primit prin viu grai.»LUCA, 1, 1-4După Istoria asediului Lisabonai, Memoriallul mînăstirii şi Evanghelia după Isus Cristos, în seria de autor «José Saramago» vor apărea romanele: Anul morţii lui Ricardo Reis, Toate numele şi Eseu despre orbire.

Одна из самых громких, даже скандальных книг ХХ века. Церковь обвинила автора в “профанации Священного Писания”, в “грубых нападках на Новый Завет”. Книга была запрещена в Португалии и Бразилии, фанатики жгли ее на улицах… Роман (да и автора) спас только международный резонанс – за 4 месяца “Евангелие” было переведено на 30 (!) языков и в буквальном смысле слова “гремело” по всей Европе и Латинской Америке; кроме того, в 1998 году, при вручении Сарамаго Нобелевской премии эта книга была отмечена особо. Что же так озлобило служителей Церкви? Иисус у Сарамаго самый обыкновенный человек, ни в жизни, ни в смерти которого нет ничего божественного – он живет как все и желает того же, чего и все. Да, со временем он начинает чувствовать в себе какие-то странные перемены, но в чем, собственно, дело он начинает догадываться последним. Язык книги нарочито жесток, в нем нет места ни восторгам, ни сантиментам, ни обожанию: все просто и конкретно – как в жизни. Прочитав этот замечательный роман, поневоле начинаешь смотреть другими глазами и на Марию Магдалину, и на “соратников” Иисуса, да и на него самого.

Одна из самых громких, даже скандальных книг ХХ века. Церковь обвинила автора в “профанации Священного Писания”, в “грубых нападках на Новый Завет”. Книга была запрещена в Португалии и Бразилии, фанатики жгли ее на улицах… Роман (да и автора) спас только международный резонанс – за 4 месяца “Евангелие” было переведено на 30 (!) языков и в буквальном смысле слова “гремело” по всей Европе и Латинской Америке; кроме того, в 1998 году, при вручении Сарамаго Нобелевской премии эта книга была отмечена особо. Что же так озлобило служителей Церкви? Иисус у Сарамаго самый обыкновенный человек, ни в жизни, ни в смерти которого нет ничего божественного – он живет как все и желает того же, чего и все. Да, со временем он начинает чувствовать в себе какие-то странные перемены, но в чем, собственно, дело он начинает догадываться последним. Язык книги нарочито жесток, в нем нет места ни восторгам, ни сантиментам, ни обожанию: все просто и конкретно – как в жизни. Прочитав этот замечательный роман, поневоле начинаешь смотреть другими глазами и на Марию Магдалину, и на “соратников” Иисуса, да и на него самого.

Жозе Сарамаго — один из крупнейших писателей современной Португалии, лауреат Нобелевской премии по литературе (1998). В романе «Евангелие от Иисуса» он дает собственную — глубокую и оригинальную — трактовку эпизодов Нового Завета и пытается отыскать реальные причины тех страданий, которые претерпели

Жозе Сарамаго — один из крупнейших писателей современной Португалии, лауреат Нобелевской премии по литературе (1998). В романе «Евангелие от Иисуса» он дает собственную — глубокую и оригинальную — трактовку эпизодов Нового Завета и пытается отыскать реальные причины тех страданий, которые претерпели

Njеgоvо је tеlо lеžаlо, nаpеtо, čvrstо, ukrućеnо, а nаd njimе stајаšе оnа, Mаriја Mаgdаlеnа, gоvоrеći, Оpusti sе, bеz brigе, miruј, pusti dа sе ја brinеm о tеbi, i tаdа оsеti dа је јеdаn dео njеgоvоg tеlа prоdrо u njеnо tеlо, kаkо sе оkо njеgа stеžе prstеn оd vаtrе, u nаlеtimа, kаkо mu tеlо trеsе drhtаvicа, kао ribа kоја sе trzа, bоri sе i bеži uz krik, ali nеmоgućе, ribе nе urliču, tо је biо njеgоv krik, dоk је Mаriја, stеnjući, pаlа prеkо njеga žеlеći dа sа njеgоvih usаnа pоpiје krik, pоhlеpnim pоljupcеm kојim је izаzvаlа јоš јеdаn bеskrајni tаlаs drhtаvicе u Isusоvоm tеlu.U ovom jevanđelju po Saramagu Spasitelj nosi auru čovečnosti daleko veću nego što tvrdi Biblija. Za jedne, bliske revnosnim hrišćanima, roman je bogohulno antijevanđelje, za druge impresivna priča o ljubavi i ljudskoj žrtvi, o dvadeset vekova ljudskih patnji koji su usledili.Roman koji je svojevremeno izazvao pravu buru u portugalskim i španskim konzervativnim krugovima, što je dovelo do cenzure kojom je pisac sprečen da primi Evropsku nagradu za književnost, predstavlja još jednu potvrdu Saramagovog impresivnog stila i sklonosti da o ljudskoj sudbini progovori alegorično i provokativno, a istovremeno na svima razumljiv način.

„Roman koji prosvetljuje svojim neumoljivim smislom za humor, nežnom strašću i poezijom.“ Los Angeles Times Book Review

„Pobeda čoveka nad legendom, umetnički besprekorno uobličena. Uzvišeno!“ Fransisko Migel

„Saramago dopušta svom pripovedaču da izlije svu žuč i gorčinu zbog zla, bede i patnje koji su u ime širenja hrišćanstva zadesili svet. Saramago nas izaziva, iznenađuje, zadivljuje i šokira. Knjiga koja se ne sme propustiti.“ Bob Korbet

Lingua Franka

1999 (Trad.: Dejan Tiago Stanković)

W&W

(Trad.: Hans Berggren)

Nobel Edebiyat Ödülü sahibi José Saramago, tartışmalara yol açan romanı İsaya Göre İncilde İsanın yaşamını ve Hıristiyanlığın hikâyesini kutsal kitaplardaki kronolojiye sadık kalarak, ancak farklı bir bakış açısıyla anlatıyor. Anne rahmine düşmesinden başlayarak bir çocuk, bir genç olarak zayıflıklarını, öfkelerini, heyecanlarını, kararsızlıklarını ve Mecdelli Meryemle olan aşk ilişkisini romanına yansıtırken İsayı, Tanrının oğlu ve bir peygamberden ziyade insan olarak gösteriyor. İsanın ve Tanrının üzerindeki kutsallık örtüsünü kaldırıyor ve böylelikle soru sormanın, sorgulamanın önünü açıyor. Din ve inanç adına yapılan şiddet dolu eylemlerle karanlık bir mesel; şaşırtıcı zenginlikleriyle ve derinlikleriyle dünyevi bir İncil olan bu roman, Saramagonun ülkesini terk etmesine yol açmıştı. Orijinal, vahşi ve çok güzel bir kitap.
John Butt, Times Literary Supplement

Yazarın en iyi kitabı… Saramagonun romanı, insanlığın ıstırabına karşı yoğun bir şefkatle dolu, olağanüstü, dokunaklı, inanışlara ters düşen bir anlatı.
James Wood, New Republic

Vahşi bir zekâyla, yumuşak bir tutkuyla ve şiirsellikle aydınlatılmış.
Los Angeles
Times Book Review

Merkez

2006

İsa’ya Göre İncil, Roma buyunduruğu altındaki Filistin’de, İsrailoğlullarının bağımsızlığı için savaşan Celileli Yahuda’nın isyancı birliklerinin terör estirdiği bir dönemde, sefalet içindeki bir halkın tek umudu olan Nasıralı İsa’nın mucizelerini, ama bunun yanı sıra aşklarını, sevinçlerini ve hayal kırıklıklarını, Tanrı’yla ve Şeytan’la mücadelesini de anlatan bir roman.

Matta, Markos, Luka ve Yuhanna’nın yanında, İncil yazarlarını arasına kendi adını da yazdıran Nobel ödüllü José Saramago, Hıristiyanlığın kan ve gözyaşı dolu iki bin yılının sonunda, öyküyü İsa’nın gözünden tekrar anlatırken, Tanrı’nın bu dünyadaki işlerini açıklamak için diyor ki: “Ey İnsanoğlu, O’nu affet, çünkü ne yaptığını bilmiyor.”

Folio

2010